Zonder assistenten, die de lesgevers helpen tijdens de lessen, kunnen we niet bij DOK. Vandaar dat er voor hen, bij wijze van bedankje, een uitstapje naar Bounz in Amsterdam was georganiseerd. Om 16:00 uur vertrok de bus vanaf het gezondheidscentrum Beatrixpark, gevuld met enkele lesgevers, assistenten en een handjevol betalende liefhebbers van de trampolinelessen en springlessen. Op de voet gevolgd door Karin en Jolanda in auto, want stel je voor dat er onverhoopt iemand op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis terecht zou komen…….. Een hele bus met mensen hierop laten wachten, zou niet handig zijn. Gelukkig bleek de auto achteraf totaal overbodig.  
  

De stemming zat er al direct goed in. Bij de eerste bocht vanaf de verzamelplaats werd er al een spontaan “we zijn er bijna” ingezet. Na een reis van bijna 1 ½ uur (de chauffeur had de toeristische route gekozen) kwam Bounz in ‘Sportpark Ookmeer’ in zicht. We waren ruimschoots op tijd om nog even wat te eten en te drinken uit de meegebrachte proviand en ons op de tribunes te verlekkeren op wat komen zou. Sommigen hadden al bedacht, dat ze niet via de trap de arena zouden betreden, maar via de kortste weg: springen vanaf de tribune. Gelukkig konden de aanwezige lesgevers hen overtuigen van het feit, dat het dan misschien wel een heel kort genoegen zou kunnen worden.

Het veld in de sporthal, bestaat uit een setting van 32 aaneengeschakelde trampolines en een meterslange tumblingbaan. Wat het nog leuker maakt, zijn de verticale trampolines rondom. Je kunt dus lekker alle kanten uit. Zie www.bounzsport.nl
  

Vanwege het grote aantal deelnemers, dat we meebrachten, moesten we springen in shifts. De jongsten mochten beginnen en het was het al snel een enorm gestuiter. Vijf minuten later kwamen ze al hijgend en puffend van de baan af en waren de oudsten aan de beurt. De medewerkers van Bounz keken hun ogen uit en het, elders in de hal werkende, personeel werd erbij gehaald. De ene na de andere salto en schroef, enkel en dubbel, voorover en achterover, waren te zien. Dat hadden ze nog niet eerder meegemaakt. De trampolines ook niet, want aan het einde van deze eerste ronde, sneuvelde er al een veer.

Zo volgde er keer op keer een nieuwe ronde en kwamen de deelnemers steeds hijgend, warm en zwetend van de trampolines. Tussendoor uitpuffend aan de picknicktafels, waar het Amsterdamse leidingwater niet aan te slepen was. Tot slot mocht er, na het door ons gereserveerde uur, nog vijf minuten door de hele groep gesprongen worden en daarna zocht iedereen zijn/haar spullen weer bij elkaar. Het duurde even, voordat iedereen de gewone kleren over de bezwete ledematen heen kreeg en na een toiletbezoek konden we weer de bus in, op weg naar het Edese. De chauffeur nam ditmaal de snelste route. Helaas zorgde een autobrand op de snelweg nog voor wat oponthoud, maar we kwamen rond 20:30 uur weer aan in het Beatrixpark.